Κομπορρημοσύνη

Κι εκεί που καυχιέται, λέει, ο άνθρωπος έρχεται ο Θεός και του το παίρνει για να του δώσει λίγη ταπείνωση επειδή, μάλλον, αυτήν χρειάζεται. Η έπαρση για απόκτημα, ανδραγάθημα, υγεία, φράγκα , σχέση κ.α., ωχριά μπροστά στην ρήση «Τα πάντα ρει» και τίποτα δεν είναι μόνιμο και στάνταρ, πέραν του θανάτου βεβαίως-βεβαίως.

Ή οι άλλοι, οι ερωτευμένοι… Ο έρωτας είναι πολύ ωραίος αλλά άμα δημοσιοποιείται, ‘Κοιτάτε μας…’, με βελάκια, ‘Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε…’ και οσονούπω χωρίζουν. Αυτό, μπορεί να’ναι ψιλοστάνταρ. Άλλωστε, που βρίσκεται η ωφέλεια; Η τάση και η ολοκλήρωση της υψιπετούς θωριάς-αλαζονείας-κομπασμού ‘κρεμάνε’ την ψυχή. Ο θαυμασμός των άλλων, αναμεμειγμένος συχνά με φθόνο και λοιπά ποταπά, μόνο αρνητική ενέργεια μεταφέρει, εν τέλει μπούμερανγκ.

Τι να λέμε; Είναι μυριάδες οι εκφάνσεις στις συμπεριφορές μας που χαρακτηρίζουν, και καλείσαι να τις προσέξεις. Με τον (σχεδόν) μηδενικό αλλά πολύτιμο ελεύθερο χρόνο. Με την τρεχάλα της ζωής, τις απώλειες, τις ελλείψεις, την απογοήτευση. Με την χαρά, που ούτε με το κυάλι την βλέπουμε, οφείλουμε να γνωρίσουμε κάτι τις από τον εαυτό μας, να συγχωρήσουμε, να αγαπήσουμε και με βαθειά ανάσα να προχωρήσουμε μπροστά.

                                                                 Καλώς όρισες, 2018!

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

                                                             
                                         Στρουθοκάμηλος

Ο ψιλόλιγνος-μακρύδρομος λαιμός της στηρίζει το μικροσκοπικό κεφάλι καθώς τα μεγάλα μάτια της με διαπερνούν με το βλέμμα και με καθηλώνουν στην πρωτόγνωρη και συγκινητική εικόνα του τεράστιου πουλιού. Κι αυτό το ζώο (όπως όλα τα ζώα) οσμίζεται τον φόβο ή διαισθάνεται την καλή προαίρεση (της υποβόσκουσας) καθώς ανταποδίδει την συμπάθεια με ένα φιλάκι ραμφωτό! Ένοιωσα την στιγμή μου να κλονίζεται με τούτη την ‘απλοχεριά’ της φύσης, σ’ αυτό το ρεπορτάζ της περιοχής Λαυρίου όπου εκτρέφοντο (;) κάποιοι-αρκετοί στρουθοκάμηλοι.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Φαντασία

ΤΕΤΑΡΤΗ 15-11-2017

        Παρατηρώντας ένα ντοκυμαντέρ για την φύση στην καλή ΕΡΤ 2, το μυαλό μου (;) πήγε παρά ‘κει και είδε την ματαιότητα όλων μας και πως την έχουμε ‘πατήσει’. Αντί να ζούμε σε απλές σκηνές, να καλλιεργούμε την γη προστατεύοντας τα ζώα (πλην της βρώσης), να εξελίσσουμε εαυτόν αγαπώντας ο ένας τον άλλον, σ’αυτήν την μια σταλιά ζωή που μας προσφέρεται… Φανταστικός κόσμος στους κήπους της Εδέμ! Θα ‘όπλιζε’, κατόπιν, με διαμαντάκια τα φτερά μας…

Αντ’ αυτού λοιπόν, σκοτώνουμε, αφανίζουμε, βουτάμε περιουσίες-χώρες ο ένας του άλλου, βουτηγμένοι στην λάσπη δεν σκεφτόμαστε καν, πως δεν παίρνουμε τίποτε μαζί μας… Με φίλο το τσιμέντο κι εχθρό το ίδιο μας το DNA, την φύση, δεν έχουμε και πολλές ελπίδες…

Και μην κοιτάμε προς τον Άρη… Άστα.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας

Η γιορτή του Ήλιου

Στο Κούσκο του Περού παίρνουμε τα βήματα στο μονοπάτι των Ίνκας για το πανηγύρι του χειμερινού ηλιοστασίου, το Ίντι Ράιμι που γιορτάζεται ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του Σαξαουαμάν, κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα  -  Φωτ. Νίκος Καββαδίας

                                      Σήμερα

«Εξασθένηση της ζωής, αγκομαχητό, η χαρά το’σκασε κι ούτε πίσω δεν κοιτάει… Μανούλα μου… τι συμβαίνει; Όλοι οι άνθρωποι των πολέμων, της (κλωτσηδόν) μετανάστευσης, της σκληρής χρηματικής αφαίμαξης, των πνιγμών, της κρίσης, της λεηλάτησης, του κυνηγητού, του ‘πέφτουμε-δε πέφτουμε’, όλοι, κάθε μέρα… Έλεος! Από τους ανθρώπους; Όχι, δεν το ζητώ. Από τον Θεό! Και παίρνω τα βουνά».

    Άνοιξα και τα δυό μου μάτια γλυκά και ζωηρά, σαν να μην ερχόμουν από ύπνο βαθύ, δεν άναψα το φως. Τσιγάρο. Γυροβολώντας ο καπνός με βύθισε στη συνέχεια.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας