Κομπορρημοσύνη

Κι εκεί που καυχιέται, λέει, ο άνθρωπος έρχεται ο Θεός και του το παίρνει για να του δώσει λίγη ταπείνωση επειδή, μάλλον, αυτήν χρειάζεται. Η έπαρση για απόκτημα, ανδραγάθημα, υγεία, φράγκα , σχέση κ.α., ωχριά μπροστά στην ρήση «Τα πάντα ρει» και τίποτα δεν είναι μόνιμο και στάνταρ, πέραν του θανάτου βεβαίως-βεβαίως.

Ή οι άλλοι, οι ερωτευμένοι… Ο έρωτας είναι πολύ ωραίος αλλά άμα δημοσιοποιείται, ‘Κοιτάτε μας…’, με βελάκια, ‘Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε…’ και οσονούπω χωρίζουν. Αυτό, μπορεί να’ναι ψιλοστάνταρ. Άλλωστε, που βρίσκεται η ωφέλεια; Η τάση και η ολοκλήρωση της υψιπετούς θωριάς-αλαζονείας-κομπασμού ‘κρεμάνε’ την ψυχή. Ο θαυμασμός των άλλων, αναμεμειγμένος συχνά με φθόνο και λοιπά ποταπά, μόνο αρνητική ενέργεια μεταφέρει, εν τέλει μπούμερανγκ.

Τι να λέμε; Είναι μυριάδες οι εκφάνσεις στις συμπεριφορές μας που χαρακτηρίζουν, και καλείσαι να τις προσέξεις. Με τον (σχεδόν) μηδενικό αλλά πολύτιμο ελεύθερο χρόνο. Με την τρεχάλα της ζωής, τις απώλειες, τις ελλείψεις, την απογοήτευση. Με την χαρά, που ούτε με το κυάλι την βλέπουμε, οφείλουμε να γνωρίσουμε κάτι τις από τον εαυτό μας, να συγχωρήσουμε, να αγαπήσουμε και με βαθειά ανάσα να προχωρήσουμε μπροστά.

                                                                 Καλώς όρισες, 2018!

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα