Σήμερα

«Εξασθένηση της ζωής, αγκομαχητό, η χαρά το’σκασε κι ούτε πίσω δεν κοιτάει… Μανούλα μου… τι συμβαίνει; Όλοι οι άνθρωποι των πολέμων, της (κλωτσηδόν) μετανάστευσης, της σκληρής χρηματικής αφαίμαξης, των πνιγμών, της κρίσης, της λεηλάτησης, του κυνηγητού, του ‘πέφτουμε-δε πέφτουμε’, όλοι, κάθε μέρα… Έλεος! Από τους ανθρώπους; Όχι, δεν το ζητώ. Από τον Θεό! Και παίρνω τα βουνά».

    Άνοιξα και τα δυό μου μάτια γλυκά και ζωηρά, σαν να μην ερχόμουν από ύπνο βαθύ, δεν άναψα το φως. Τσιγάρο. Γυροβολώντας ο καπνός με βύθισε στη συνέχεια.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας