Αταραξία

    Ελεύθερος είναι αυτός που ελεύθερα υπακούει σε αυτά, που κατ’ ανάγκη συμβαίνουν. Να έχει συνείδηση δηλ. του τι είναι αυτή η Θεία Ανάγκη που κινεί τον κόσμο και ποιος ο ρόλος του μέσα σ’αυτόν. Από ‘κει πηγάζει και η έννοια του καθήκοντος που για τους Στωϊκούς ήταν ζήτημα της ενάρετης δράσης.

Γράφει ο Επίκτητος στο Εγχειρίδιό του:

«Ποτέ να μην πεις για κανένα πράγμα: Το έχασα! Να λες: Το επέστρεψα! Πέθανε το παιδί σου; Γύρισε πίσω εκεί που ανήκει. Πέθανε η γυναίκα σου; Επεστράφη! Σου αφαίρεσαν δόλια την περιουσία; Κι αυτή επεστράφη. Κι εκείνος που σου την έκλεψε είναι τάχα αχρείος; Μα τι σε νοιάζει με ποιόν τρόπο απαίτησε, εκείνος που σου την πρόσφερε να την επιστρέψεις; Όσο σου επιτρέπει κράτησε τα αγαθά σου σα να είναι ξένα πράγματα, όπως κάνουν αυτοί που μένουν προσωρινά σε πανδοχείο».

Επιμέλεια-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Περσέπολη

    Η Περσέπολη (αρχαία περσικά Parsa) ήταν αρχαία πρωτεύουσα της δυναστείας των Αχαιμενιδών, 70 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της σύγχρονης πόλης Σιράζ στο Ιράν. Η Πύλη των Εθνών (φωτογρ.), που αναφέρεται στους υποτελείς της περσικής αυτοκρατορίας είχε την έκταση των (περίπου) 25 τετραγωνικών μέτρων, με τέσσερεις κολόνες και την είσοδο στο δυτικό τείχος. Δύο έξοδοι οδηγούσαν η μία νότια, στο ανάκτορο Apadana και η άλλη σ’έναν μεγάλο δρόμο στ’ανατολικά. Στη δυτική είσοδο υπήρχαν δύο ταύροι με κεφάλι γενειοφόρου άνδρα ενώ στην ανατολική είσοδο υπήρχε ένα ζευγάρι με φτερά και περσικό κεφάλι, ώστε να αντανακλάται η εξουσία της αυτοκρατορίας. Χαραγμένο στις εισόδους βρισκόταν το όνομα του Ξέρξη σε τρεις γλώσσες.

    Σύμφωνα με αρχαιολογικές μαρτυρίες, τα παλαιότερα ευρήματα της Περσέπολης χρονολογούνται γύρω στο 518 π.χ.

Πηγή:Wikipedia

Επιμέλεια: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας  

Επανάσταση 1821

    Ήταν η πρώτη επανάσταση που κατάφερε να δημιουργήσει τότε, ανεξάρτητο εθνικό κράτος στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Το 1814 τρεις έμποροι από τις παροικίες, ο Νικόλαος Σκουφάς (με καταγωγή από την Άρτα), ο Εμμανουήλ Ξάνθος (από την Πάτμο) και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ (από τα Γιάννενα) ίδρυσαν στην Οδησσό της Ρωσίας (σημερινή Ουκρανία) τη Φιλική Εταιρία, μία μυστική οργάνωση που είχε στόχο να προετοιμάσει την ελληνική επανάσταση, καλλιέργησε δηλ. την ιδέα πως οι Έλληνες μπορούν να αντιδράσουν ενάντια στο σουλτανάτο. Η ελληνική επανάσταση του 1821 είναι το πρώτο μέρος του ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας (1821-1832) που διεξήγαγε ο υπόδουλος ελληνισμός ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία και που κατέληξε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους από την Πύλη, με την συνθήκη του Μαίου το 1832.

    «Ήτανε νύχτα. Τα βουνά, οι λαγκαδιές, τα δένδρα, οι βρύσες, τα’αγριολούλουδα, ο ουρανός, τ’αγέρι, στέκουν βουβά ν’ακούσουνε την προσευχή του Διάκου». (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης).

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Αγκίστρι

    Ρομαντικό, πευκόφυτο και αιτία έμπνευσης ‘στάθηκε’ ανά τους χρόνους το νησί Αγκίστρι, μια ανάσα από την Αίγινα και 55 λεπτά απόστασης από τον Πειραιά. Αν και μικρό είναι πλούσιο στην ποικιλία ειδών διατροφής και ένδυσης, διαθέτει τράπεζα, φαρμακείο και περιφερειακό ιατρείο του Τζάνειου νοσοκομείου Πειραιά, παρέχει θαλάσσια σπορ, τονωτική διασκέδαση αλλά και πολύτιμη ησυχία.

Από τα δύο λιμάνια, της Σκάλας (ferry boat) και του Μεγαλοχωρίου (flying dolphin), η περιήγηση δύναται με λεωφορείο, ταξί, τουριστικό τραινάκι, με μηχανές, ποδήλατα ή με τα ωραία μας πόδια για το χρήσιμο περπάτημα και την ευεξία, στη θέαση του ανοιξιάτικου και ανθοστολισμένου νησιού.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Άνοιξη

    Είναι ουσιαστικό θηλυκό, πληθυντικός ανοίξεις και (λογοτεχνικό) άνοιξες και για ‘κείνη έχουν βιώσει κι εκφρασθεί αμέτρητοι άνθρωποι, καλλιτέχνες και μη.

«Η άνοιξη είναι η νεότητα του έτους και η νεότητα η άνοιξη της ζωής», Φρανσουά Ρενέ ντε Σατωμπριάν.

«Είναι μία φυσική ανάσταση, μιά ιδέα της αθανασίας», άγνωστος.

«Στο καλύβι μου, αυτή την άνοιξη, δεν υπάρχει τίποτα και υπάρχουν όλα», Σοντό (Ιαπωνία, 1641-1715).

«Ο χειμώνας είναι εγχάραξη, η άνοιξη μία υδατογραφία, το καλοκαίρι μία ελαιογραφία και το φθινόπωρο ένα μωσαϊκό όλων αυτών», Στάνλεϋ Χόροβιτς.

«Ο άνθρωπος δεν ανήκει στον κόσμο. Ο κόσμος ανήκει στον άνθρωπο. Ειδικά όταν είναι άνοιξη», άγνωστος.

Πηγή: Google

Επιμέλεια-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Φυλή Mursi

    Το σημείο της υφηλίου που θεωρείται από τις πιο απομονωμένες περιοχές του κόσμου είναι η κοιλάδα “Omo”, ανάμεσα στα βουνά της Αιθιοπίας στην κεντρική Αφρική και είναι το μέρος που επισκέπτεται το περιοδικό μας, συναντά δε τους Μούρσι της ντόπιας φυλής. Απαριθμούν τα (περίπου) 7.500 άτομα (απογρ. 2007), απασχολούνται με την εκτροφή των ζώων και τη γεωργική καλλιέργεια, είναι νομάδες και πασίγνωστοι για το περίεργο έθιμό τους: Τα κορίτσια, σε ηλικία 15-16 χρονών ξεκινούν να τρυπούν το σώμα τους και να τοποθετούν πήλινους δίσκους στο κάτω χείλος του στόματος, προς ένδειξιν «καταξίωσης και ομορφιάς». Όσο ψηλότερα βρίσκεται η νεαρή στην ιεραρχία της κοινωνίας, τόσο μεγαλύτερος είναι ο δίσκος. Το γνωστό, εξουσίας, αφροδισιακό. Το πιάτο καθορίζει και τη λίμπιντο των ανδρών, αφορά δηλ. στη σεξουαλική έλξη το «πόσο ψηλά» είναι οι γυναίκες στη βαθμίδα της τοπικής κοινωνίας και πόσο θα ωφεληθούν οι άνδρες αν τις διαλέξουν.

Περαιτέρω λειτουργίες, όπως η τέλεση του φαγητού και λοιπά δεν εμποδίζονται από την υπερβολή (σ.σ. τα έθιμα των ανθρώπων είναι υπεράνω νόμων), καθώς το σύμβολο-πιάτο αφαιρείται.

    Στις δύο εικόνες του θέματός μας συνάδουν και αφηγούνται η μητρότητα, το κάλλος , οι συνήθειες και το διαφορετικό της ανθρώπινης φύσης.

Πηγή: Google

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας

Ενόραση

    Σκαρφαλωμένος στη ράχη του υψηλού βουνού ο φωτογράφος μας βλέπει το φως, την καθαρή ενέργεια που συγκεντρώνεται στα πέρατα του ορίζοντα, δηλαδή βαθιά μεσ’ την ψυχή του. Είναι σαν την εικόνα του ανθρώπινου και δέσμιου μυαλού η φωτογραφία, με τις έννοιες και τα προβλήματα βαριά σαν σύννεφα καθήμενα στις αμαρτίες, ενώ ψηλότερα ‘χάσκει’ στην ελπίδα ζητώντας ν’απελευθερωθεί. Και να λυτρωθεί.

    Όταν η (πολλή) φαντασία ‘προσγειώνεται’ στο απομεσήμερο της Ινδονησίας.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας

Βιασύνη

    

 Οι παραλίες είναι άδειες τον Μάρτιο αλλά προετοιμάζονται για την ανάταση της άνοιξης και το ‘σβηστό’ κάψιμο του καλοκαιριού, περιμένοντάς μας. Κι εμένα; Τότε να παραδοθώ. Βαρέθηκα τον χειμώνα και τις γκριζο-μαύρες πτυχές του, τις υποχρεώσεις, τις αγγαρείες, την απουσία της ελπίδας, την καθέλκυση του καλού στη ‘θάλασσα’ των συμφερόντων κλπ. κλπ…και βιάζομαι! Σαν να’ναι χάσιμο χρόνου ή σκέτη αναμονή η «Προ των διακοπών» περίοδος, επείγομαι να ξεκουράσω το πνεύμα (αν και ξανθό), να τσουλίσω το κύτταρο στην άμμο, να συναντηθώ με την εξομολόγηση, τυχόν μετά το καθάριο να ανταμώσει με την άλλη ‘ανθισμένη’ σκέψη, την αληθινή μορφή, το άλλο μισό.

    Με αυτόν τον τρόπο και αλλιώς ανοδικά διαγράφεται η πορεία της ανθρώπινης φαντασίας που τυχόν να θυμίζει στην κάθοδό της τα ‘σκοντάματα’ της βιάσης και την αρετή της ταπεινοφροσύνης που δύναται να ελπίζει-όχι μακριά, αλλά στο ξημέρωμα της επόμενης ημέρας.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα