ΤΕΤΑΡΤΗ 15-11-2017
Παρατηρώντας
ένα ντοκυμαντέρ για την φύση στην καλή ΕΡΤ 2, το μυαλό μου (;) πήγε παρά ‘κει
και είδε την ματαιότητα όλων μας και πως την έχουμε ‘πατήσει’. Αντί να ζούμε σε
απλές σκηνές, να καλλιεργούμε την γη προστατεύοντας τα ζώα (πλην της βρώσης),
να εξελίσσουμε εαυτόν αγαπώντας ο ένας τον άλλον, σ’αυτήν την μια σταλιά ζωή
που μας προσφέρεται… Φανταστικός κόσμος στους κήπους της Εδέμ! Θα ‘όπλιζε’,
κατόπιν, με διαμαντάκια τα φτερά μας…
Αντ’ αυτού
λοιπόν, σκοτώνουμε, αφανίζουμε, βουτάμε περιουσίες-χώρες ο ένας του άλλου,
βουτηγμένοι στην λάσπη δεν σκεφτόμαστε καν, πως δεν παίρνουμε τίποτε μαζί μας…
Με φίλο το τσιμέντο κι εχθρό το ίδιο μας το DNA, την φύση, δεν έχουμε και πολλές
ελπίδες…
Και μην
κοιτάμε προς τον Άρη… Άστα.
Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος
Καββαδίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου