Βιασύνη

    

 Οι παραλίες είναι άδειες τον Μάρτιο αλλά προετοιμάζονται για την ανάταση της άνοιξης και το ‘σβηστό’ κάψιμο του καλοκαιριού, περιμένοντάς μας. Κι εμένα; Τότε να παραδοθώ. Βαρέθηκα τον χειμώνα και τις γκριζο-μαύρες πτυχές του, τις υποχρεώσεις, τις αγγαρείες, την απουσία της ελπίδας, την καθέλκυση του καλού στη ‘θάλασσα’ των συμφερόντων κλπ. κλπ…και βιάζομαι! Σαν να’ναι χάσιμο χρόνου ή σκέτη αναμονή η «Προ των διακοπών» περίοδος, επείγομαι να ξεκουράσω το πνεύμα (αν και ξανθό), να τσουλίσω το κύτταρο στην άμμο, να συναντηθώ με την εξομολόγηση, τυχόν μετά το καθάριο να ανταμώσει με την άλλη ‘ανθισμένη’ σκέψη, την αληθινή μορφή, το άλλο μισό.

    Με αυτόν τον τρόπο και αλλιώς ανοδικά διαγράφεται η πορεία της ανθρώπινης φαντασίας που τυχόν να θυμίζει στην κάθοδό της τα ‘σκοντάματα’ της βιάσης και την αρετή της ταπεινοφροσύνης που δύναται να ελπίζει-όχι μακριά, αλλά στο ξημέρωμα της επόμενης ημέρας.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα