Ανθρω`ποιά;

     Τόσος κόσμος… Ο ένας εργάζεται πολύ για την υγεία του και την πορεία του, ο άλλος για την διαβίωση ή κοπιάζει οικτρά για να διορθώσει τον χαρακτήρα του, έτερος βρίσκεται στα μισά… Και έρχεται ο ανθρωπάκος (του σκηνικού) της τρομοκρατίας –τυχόν, επικαλούμενος θρησκευτικούς, πνευματικούς λόγους αψηφώντας τις αναφορές των θρησκειών περί της αγάπης, της αλληλεγγύης, της μη στέρησης της ζωής… και μ’ένα μπαμ! τα εξαφανίζει όλα. Οι πάντες θέλουν να ζήσουν και χάνονται ερήμην τους. Φταίνε-δε φταίνε, άμοιροι, παιδιά, κατασταλαγμένοι, ψαχνόμενοι, ευτυχισμένοι… πεθαίνουν.

    Στην αποτίμηση του γεγονότος δεν υπάρχουν «γιατί;» ή θα μπορούσαν να υφίστανται και να μας πούνε γιατί απαξιώνεται, τόσο ξεκάθαρα η ανθρώπινη ζωή… Πόση έχει χαθεί από την ουσία μας… Λίγη, πολλή, όλη; Ο άνθρωπος, ανέκαθεν απαιτούσε την επιβολή κατ’αρχήν προς τον πλησίον του (και πάει λέγοντας…), για λόγους εγωϊσμού, εξουσίας, κερδών, εκδίκησης κλπ. Όλα αυτά είναι αφύσικα, διαβολοσκορπίσματα και φτάνουν τώρα τον πλανήτη αφ’ενός σε κλιματικά μαύρα χάλια και αφ’ετέρου, οι μισοί (και βάλε) κάτοικοί του να πεινάνε.

Σύμφωνα με τους ‘διαβήτες’ της πολιτικής (σ.σ. «Δεν μπορείς να’χεις φίδια στην αυλή σου και να περιμένεις να δαγκώνουν μόνο τους γείτονες», Ή, όπως έλεγαν οι μαφιόζοι στον ‘Νονό’, «Η οικονομία είναι το όπλο και η πολιτική είναι η στιγμή που τραβιέται η σκανδάλη»), ετούτοι που κατέστρεψαν την μεσαία τάξη των λαών πάνω στους οποίους χτίστηκαν οι χώρες, συγκλίνουν οι περισσότεροι στην Δημοκρατία. Που σημαίνει, πως θα πρέπει να τριπλοσκέφτεσαι πριν μπεις στο Metro, πριν περπατήσεις στον κεντρικό δρόμο, -προς Θεού!- πριν πας σε συναυλία… πριν αναπνεύσεις… Οι φυλακισμένοι των πόλεων. Ο κάθε βομβιστής, άραγε, εγκληματίας ξέρει τι σημαίνει να παίρνει ψυχές στο λαιμό του;

 Στον βωμό της διαλυμένης αγάπης ‘κατοικεί’ υπερυψωμένη η κακία αγκαζέ με την απόγνωση, πλέον…

    Φόβος + ζωή. Δύο άκρα αντίθετα.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα