Σήμερα

«Εξασθένηση της ζωής, αγκομαχητό, η χαρά το’σκασε κι ούτε πίσω δεν κοιτάει… Μανούλα μου… τι συμβαίνει; Όλοι οι άνθρωποι των πολέμων, της (κλωτσηδόν) μετανάστευσης, της σκληρής χρηματικής αφαίμαξης, των πνιγμών, της κρίσης, της λεηλάτησης, του κυνηγητού, του ‘πέφτουμε-δε πέφτουμε’, όλοι, κάθε μέρα… Έλεος! Από τους ανθρώπους; Όχι, δεν το ζητώ. Από τον Θεό! Και παίρνω τα βουνά».

    Άνοιξα και τα δυό μου μάτια γλυκά και ζωηρά, σαν να μην ερχόμουν από ύπνο βαθύ, δεν άναψα το φως. Τσιγάρο. Γυροβολώντας ο καπνός με βύθισε στη συνέχεια.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας

                           Ανθρω`ποιά;

     Τόσος κόσμος… Ο ένας εργάζεται πολύ για την υγεία του και την πορεία του, ο άλλος για την διαβίωση ή κοπιάζει οικτρά για να διορθώσει τον χαρακτήρα του, έτερος βρίσκεται στα μισά… Και έρχεται ο ανθρωπάκος (του σκηνικού) της τρομοκρατίας –τυχόν, επικαλούμενος θρησκευτικούς, πνευματικούς λόγους αψηφώντας τις αναφορές των θρησκειών περί της αγάπης, της αλληλεγγύης, της μη στέρησης της ζωής… και μ’ένα μπαμ! τα εξαφανίζει όλα. Οι πάντες θέλουν να ζήσουν και χάνονται ερήμην τους. Φταίνε-δε φταίνε, άμοιροι, παιδιά, κατασταλαγμένοι, ψαχνόμενοι, ευτυχισμένοι… πεθαίνουν.

                                                       Δηλώσεις

«Είμαι πολύ υπερήφανος!». Προφανώς, έχει πέσει ‘σύρμα’ από τους κύκλους να χρησιμοποιείται τούτο το επίθετο προς αποδυνάμωσιν της φαιάς-ορθής ουσίας και του ευ ζην. Πως εξηγείται, όταν άνθρωποι επιστήμονες, καλλιτέχνες, μεγάλοι αθλητές και άλλοι, αναφωνούν με έμφαση την πρόταση «Είμαι υπερήφανος…». Δηλαδή κοκορεύομαι, παινεύομαι, αποστασιοποιούμαι κλπ. Το αν κάποιος γονάτισε-με την έννοια της κόπωσης, δεν αφορά στους υπολοίπους, όπως και η έπαρση.