Αυτί

 

     Μόνον αυτή ή πρώτα απ’όλα η φύση σχεδιάζει και ζωγραφίζει στην πέτρα για κάποιον (τυχόν) χρήσιμο λόγο. Στην προσωπική μου πορεία –ελάχιστη, μπροστά στο ατελείωτο του πλανήτη- συνάντησα πρόσωπα ανθρώπων, σχήματα ζώων και διάφορα άλλα σε δένδρα, θάμνους, βράχους, δάση κλπ… αλλά σκέτο αυτί; Πόσους περιπατητές άραγε, θα’χει ‘συλλάβει’ η ακοή του, εδώ στα ψηλά των 600μ. του Τόρνου και του δρόμου της Παναγιάς-Προυσσού, Καρπενησίου;

    Με το πρώτο μου δικαίωμα στο όνειρο, κάθησα κοντά του και σιγοντάρησα στα νέα του ανέμου… Στην πολλοστή και βαρειά υποτίμηση (εναντίον μας) της Goldman Sachs να πούμε, που προέβλεψε, «Κανένα μετάλλιο για την Ελλάδα στην Ολυμπιάδα του Ρίο», καθώς δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη. Χα,χα,χα! γελάσαμε με τ’αυτί, λες κι οι οικονομικοί δείκτες δύνανται να μετρούν την Ψυχάρα! 

    Στην συνέχεια και στης φαντασίας τα ‘βήματα’ η πέτρα μου εξομολογήθηκε πως έχει αφουγκρασθεί τον καϋμό κάποιου εφήβου, τα μυστικά του έρωτα, τις κραυγές ενός ενήλικα, το μετέωρο σάλτο της χρεοκωπηθείσας, το χώμα που τρίζει, που σαν δέκτης μεγάλος οίδε με το αυτί του τα αταίριαστα λεηλασίας ξένα ποδάρια… και ξάφνου παύει ο ‘τηλέγραφος’ και το αγέρι αλλάζει τη χροιά του, τραγουδώντας… «Απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων τα ιερά».

    Σσσς… μας ακούνε…!

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα