Η πιο φανταγμαγορική Οπερα με 30 χιλ ανακυκλώσιμα κουτιά είναι στην Πρέβεζα

ΤΡΙΤΗ 30-8-2016

Της Κατερίνας Λυμπεροπούλου

Από την Σκύρο ως τα Σύβοτα ο 85χρονος Λ. Σπαρτιώτης συγκέντρωσε 30 χιλ ανακυκλώσιμα κουτιά αναψυκτικών, ποτών κ.α. και δημιούργησε μια ΄Οπερα που δεν έχει ξαναγίνει.

 Εχει μήκος 30 μέτρα, ύψος 8 και εμβαδό περίπου 200 τετραγωνικά μέτρα.

  Αυτί

 

     Μόνον αυτή ή πρώτα απ’όλα η φύση σχεδιάζει και ζωγραφίζει στην πέτρα για κάποιον (τυχόν) χρήσιμο λόγο. Στην προσωπική μου πορεία –ελάχιστη, μπροστά στο ατελείωτο του πλανήτη- συνάντησα πρόσωπα ανθρώπων, σχήματα ζώων και διάφορα άλλα σε δένδρα, θάμνους, βράχους, δάση κλπ… αλλά σκέτο αυτί; Πόσους περιπατητές άραγε, θα’χει ‘συλλάβει’ η ακοή του, εδώ στα ψηλά των 600μ. του Τόρνου και του δρόμου της Παναγιάς-Προυσσού, Καρπενησίου;

    Με το πρώτο μου δικαίωμα στο όνειρο, κάθησα κοντά του και σιγοντάρησα στα νέα του ανέμου… Στην πολλοστή και βαρειά υποτίμηση (εναντίον μας) της Goldman Sachs να πούμε, που προέβλεψε, «Κανένα μετάλλιο για την Ελλάδα στην Ολυμπιάδα του Ρίο», καθώς δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη. Χα,χα,χα! γελάσαμε με τ’αυτί, λες κι οι οικονομικοί δείκτες δύνανται να μετρούν την Ψυχάρα! 

    Στην συνέχεια και στης φαντασίας τα ‘βήματα’ η πέτρα μου εξομολογήθηκε πως έχει αφουγκρασθεί τον καϋμό κάποιου εφήβου, τα μυστικά του έρωτα, τις κραυγές ενός ενήλικα, το μετέωρο σάλτο της χρεοκωπηθείσας, το χώμα που τρίζει, που σαν δέκτης μεγάλος οίδε με το αυτί του τα αταίριαστα λεηλασίας ξένα ποδάρια… και ξάφνου παύει ο ‘τηλέγραφος’ και το αγέρι αλλάζει τη χροιά του, τραγουδώντας… «Απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων τα ιερά».

    Σσσς… μας ακούνε…!

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα 

Έρωτας αγέραστος

                                   της Αργυρώς Μαρκέα

                                           (Ενθύμιο μίας αγνής και παντοτινής αγάπης - Πειραιάς 2/3/1951)

Όπως καθόσουν σκεπτικός κοντά στο τζάκι,

σε φανταζόμουν σα μικρό παλικαράκι.

Κι εγώ στο πλάι σου, μια ζωηρή κοπέλα,

να συνηθίζουμε και οι δυο κάθε είδους τρέλα.

Μου ήρθε αυθόρμητα σφιχτά να σε αγκαλιάσω,

κάποιες στιγμές της νοσταλγίας να περάσω.

Μα συγκρατήθηκα και μου’σταξε ένα δάκρυ

που κατρακύλησε απ’ των ματιών την άκρη.

«Είσαι γριά, είσαι γριά», είπα μοναχή μου

κι έκατσα αυθόρμητα στη θέση τη δική μου.

Είδα τα χέρια μου βαριά και ζαρωμένα, τα γόνατά μου πονεμένα και πρησμένα

κι είπα: «Καρδιά μου, κράτησέ τα όλα για σένα».

Κι ο νεαρός που πότε - πότε σε κοιτάζει,

με γεροντάκι κι αυτός μοιάζει.

Κι αυτή την ώρα, έχει ρίξει τη ματιά του

πάνω σε σένα με τ΄αγνά αισθήματά του.

Γριά εσύ, γέρος κι εκείνος, πρόσεξέ το.

Κι οι δυο σας φτιάχνετε ένα τέλειο ντουέτο.

Μαζί με κάτι αναμνήσεις πολύ παλιές σας,

είσαστε σήμερα κι οι δυο στις ομορφιές σας!

Επιμέλεια: Ασπασία Μπέτα - Φωτ. Αρχείου