Κροκοδειλάκιας

     

     Αναφορικά ορμώμενη η στήλη και δίκην συγκυριών, ο 10χρονος υιός του «Κροκοδειλάκια» (αμερικάνικη κινηματογραφική ταινία) που ενσάρκωσε ο Στηβ Ίρβιν, παρ’ ολίγον να γίνει τρυφερή λεία στο στομάχι ενός αληθινού κροκόδειλου και γιγαντιαίου.

Το θηρίο αυτό ανήκει στην τάξη των μεγάλων ερπετών και των τριών οικογενειών των κροκοδειλιδών, αλλιγατοριδών και γαβιαλιδών. Σήμερα μπορούμε να συναντήσουμε κροκόδειλους σε πολλά μέρη της Αμερικής, στην Αφρική, την Ινδονησία, την νότια Ασία, στις Αντίλλες, τις Φιλιππίνες, στο Ρέθυμνο…

Είναι σαρκοβόρα ζώα, όπως μας βοηθά το Wikipedia, και είναι από τους καλύτερους θηρευτές της φύσης. Αυτό οφείλεται στα κοφτερά τους δόντια και στην ταχύτητα της κίνησής τους. Όταν ένας κροκόδειλος κυνηγήσει μέσα στο νερό, την ώρα που θα επιτεθεί στο ανύποπτο θύμα αυτόματα μία βαλβίδα αποτρέπει την είσοδο νερού μέσα στο ζώο. Μετά, με τα κοφτερά του δόντια ικανά να ξεσκίζουν και το σκληρότερο δέρμα κατασπαράζουν κυριολεκτικά, οποιοδήποτε ζώο (μπορεί να είναι βουβάλι της ερήμου). Έχει απίστευτη δύναμη και αν μία ‘οσονούπω τροφή’ αντισταθεί, τότε είναι που εφαρμόζει την τακτική της στροφής του θανάτου. Δηλαδή, γυρίζει μερικές φορές και το θύμα στην προσπάθειά του να ξεφύγει, κομματιάζεται.

Μερικές φορές κυνηγούν ομαδικά και δεν μαλώνουν, αν δεν υπάρχει φαγητό για όλους. Κάποτε, κάποια είδη κινδύνεψαν να εξαφανιστούν από έλλειψη τροφής (κι όχι από τις βιομηχανίες που τους μετατρέπουν σε τσάντες, ζώνες κλπ.). Οι άνθρωποι, προκειμένου να σώσουν τα απειλούμενα έφτιαξαν τεχνητά ποτάμια με τρεχούμενα νερά που ευνόησαν την ανάπτυξη ψαριών, κυρίως σολομών, παρέχοντας την  επιβίωση στους κροκοδείλους.

Επιμέλεια-Φωτ. Ασπασία Μπέτα