Τέλος διακοπών

    Πάει! Αυτό ήταν! Πα.πα.λά στις διακοπές (ό,σοι εκάμαμε) και η προοδευτκή πέδηση –αθέλητα, πάντα- επήλθε ‘ρίχνοντας’ την αυλαία στις θαλασσινές μας χαρές του θέρους. Εκεί που οι στιγμές μας, επειδή ήταν αληθινές μακραίνανε. Η στοργή του νερού, τα χάδια (όχι τα χαστούκια) του ήλιου, το ξεχασμένο χώμα θεράπευαν την ψυχή, άρα και το σώμα. Ο χρόνος, αυτός ο πολύτιμος αδερφός (που τον ψάχνεις 11 μήνες, every year) βρισκόταν πλάϊ σου πλέον, σαν φίλος για κουβεντολόϊ και μπροστά σου (χαλί!) παραδομένος. «Κάνε με ό,τι θες!»

     Τώρα πιά, μόνο μια φραγή, προσωρινή ευχόμεθα, στο γλυκό-διαρκές χαλάρωμα και στην αναζήτηση του αγνώστου εαυτού…

    Ο τελευταίος ας κλείσει την πόρτα.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα