Τηλεόραση

      Έγραψε, λοιπόν, ένα παιδί την παρακάτω έκθεση:

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά, όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι, χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση, όταν δεν λειτουργεί. Όταν γίνω τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου, όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω η μαμά μου να με θέλει, όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί… Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μία τηλεόραση!»

     Τη δασκάλα που τη διάβασε την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της, που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «Τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». Ο σύζυγος είπε: «Το καϋμένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!...» 

(Απόσπασμα βιβλίου, Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΗΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, του Γιάννη Κοτζάμπαση).

Απόδοση-Φωτ. Ασπασία Μπέτα