Χελιδόνια

Ξημέρωμα στο μπαλκόνι του σπιτιού ενός φιλικού μου ζευγαριού, ψηλά στα 600 μέτρα της Ανατολής, της Ιεράπετρας και της Κρήτης, αγναντεύω ολίγον το χωριό και πιότερον την άπλα του Λιβυκού πελάγους, εκεί που με την φαντασία της υπερβολής διακρίνω και την Αφρική (λέμε, τώρα), πίνοντας καφεδάκι. Στην απόλυτη ησυχία αλλά και νιρβάνα μου μπαίνουν ‘σφήνα’ τα λόγια (έτσι τ’ακούω) των χελιδονιών πάνω απ’ το κεφάλι μου και στου ταβανιού την κόψη, που βρίσκονται περίτεχνα διακοσμημένες οι πλίνθινες φωλιές τους. 
 

«Θα συζητούν για την μετανάστευση του φθινοπώρου», σκέφτηκα(;) προς τα θερμά κλίματα της νότιας Σαχάρας, περιμένοντας και την παρέα ν’αποδημήσουν κατά σμήνη. Το μέγεθός τους δεν ξεπερνά τα 22 εκατοστά, η τροφή τους εξαρτάται από τα μικρά έντομα, τις αράχνες, τις νύμφες και τις κάμπιες ενώ στις μεγάλες πτήσεις των πολλών εβδομάδων και των 20.000 χιλιομέτρων, τα μυγογεύματα πρέπει να’ναι…αρχοντικά. «Καλό ταξίδι» (χαιρετάω, κιόλας), με την ευχή του επανιδείν, της Άνοιξης και της αναπαραγωγής.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα