Βουλκανιζατέρ

    Το σημείο βουλκανιζατέρ (γαλλ. voulcanisateur) ορίζεται ως ο σταθμός αλλαγής ή επισκευής ελαστικών για μηχανοκίνητα οχήματα (π.χ. αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, γεωργικά μηχανήματα). Επίσης, πληροφορεί το διαδίκτυο, σ’ένα βουλκανιζατέρ μπορούν να γίνουν εργασίες όπως, ζυγοστάθμιση στα λάστιχα, ευθυγράμμιση, αλλαγές υλικών των φρένων, αλλαγή λιπαντικών και λοιπά πολλά. Εδώ, στην πόλη της Βόρνεο εντοπίζουμε υπαίθρια εξυπηρέτηση των ανωτέρω με ιδιόρυθμο γρύλο, καινοφανή ‘σταυρό’, ανθρώπινα χέρια στιβαρά και πειθήνιο βλέμμα. Θέληση να υπάρχει.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας

Μαργαρίτες

    Μαργαρίτα (ετυμολ.: αντιδάνειο από το ιταλ. margarita<μαργαρίτης=μαργαριτάρι) είναι κοινή ονομασία πολλών άγριων ή καλλιεργούμενων φυτών που ανήκουν στην οικογένεια των Συνθέτων και έχουν άνθη κατά κεφάλια, με εμφανή ακτινοειδή στεφάνη στην οποία αναπτύσσονται λευκά ή κίτρινα (φωτ.) πέταλα. Το όμορφο λουλούδι ενίοτε δανείζει(;) το υπέροχο όνομά του στα σλόγκαν (μη πετάς μαργαριτάρια!), στις ‘μεταφορές’ (από το κοτσάνι τις τραβάνε τις μαργαρίτες…), τυπώνεται στ’ανοιξιάτικα υφάσματα και δέχεται να τη ‘δοξάζουν’ στα χωριά, στα ξενοδοχεία, στα ανθοκομεία και στα ποτά.

    Η ευαίσθητη, ωστόσο και εύθραυστη προσφορά του άνθους βρίσκεται εκεί παλιά, στην παιδική αγνότητα… που ελαφρύναμε το φυτό από τα πέταλα και με πίστη ρωτάγαμε τη μοιραία μαργαρίτα… «μ’αγαπά, δεν μ’αγαπά…»

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Μαρία Θεοδοσίου

Γάτα Σιάμ

Το 1884, ο βασιλιάς του Σιάμ (Ταϋλάνδη) χάρισε στον Βρετανό πρόξενο της Μπανγκόκ ένα ζευγάρι με σιαμέζες γάτες τις οποίες πήρε μαζί του στην Αγγλία και τις προώθησε σε σόου, στις αρχές του 20^ου αιώνα.

ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Γ. ΚΑΜΙΝΗΣ "Η ΑΘΗΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ"

ΤΡΙΤΗ 22-4-2014

Δευτέρα του Πάσχα

    Την Δευτέρα του Πάσχα γίνεται ο Μέγας Εσπερινός στις 6.30 το απόγευμα, είναι ο Εσπερινός της εορτής των Αγίων Πατέρων στους οποίους αφιερώνεται η έκτη κατά σειρά Κυριακή, μετά το Άγιο Πάσχα. Η εκκλησία μας αποδίδει τιμή στη μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων που έλαβαν μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ., από πρόσκληση του Μέγα Κωνσταντίνου κατά το εικοστό έτος της βασιλείας του και είχε διάρκεια 3,5 χρόνια.

Καταδίκασε τον Άρειο και τον Αρειανισμό. Διατύπωσε τους πρώτους όρους Χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, ως ομοούσιον τω Θεώ Πατρί. Συνέταξε, δε, τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.

 Πηγή: Google

Επιμέλεια: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας

Το αρνάκι και το έθιμο

    Το υπαίθριο σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα είναι ένα από τα παλαιότερα ελληνικά έθιμα (μαθαίνουμε από το google), όταν η παράδοση απαιτούσε οι αρχαίοι Έλληνες, σαράντα ημέρες μετά τον θάνατο των συγγενών τους, να μαγειρεύουν δίπλα από τον τάφο καθώς πίστευαν ότι στο γεύμα που δίνεται μετά την ταφή και στο μνημόσυνο, συμμετέχει και ο ίδιος ο νεκρός. Οι αρχαίοι έψηναν αρνιά σε εστίες, έπιναν κρασί και χόρευαν για να τον τιμήσουν.

Για τους Ιουδαίους, το αρνί σημαίνει το εξιλαστήριο θύμα. Γι’αυτό και ο Ιησούς Χριστός ονομάστηκε από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ως ο «αμνός ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου».

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι κλέφτες και οι αρματωλοί, όταν έκαναν ανακωχή σούβλιζαν αρνιά, πιστεύοντας πως ο τιμώμενος Χριστός θα χαρίσει την «ανάσταση» και στο πολύπαθο γένος μας.

Στις μέρες μας, το γύρισμα του αρνιού στη σούβλα αποτελεί κατ’εξοχήν έθιμο της Ρούμελης και της Πελοποννήσου ενώ στου Αιγαίου τα νησιά (Άνδρος, Σάμος, Ικαρία, Λέσβος, Ρόδος) οι σούβλες καταργούνται από το ντόπιο έθιμο, που επιβάλλει το κατσίκι γεμιστό στο φούρνο.

    Στην υπόλοιπη χώρα είθε το τραπέζι να συμπληρώνεται από μαγειρίτσα, πατάτες φούρνου, κοκορέτσι, τζατζίκι, ψωμί ζυμωτό, τσουρέκι και αυγά σοκολοτένια για όλους τους ανθρώπους.

                                                             Καλό Πάσχα

Επιμέλεια-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Ροτβάϊλερ

    Η μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους ράτσα σκύλου Ροτβάϊλερ (Rottweiler) κατάγεται από το Ροτβάϊλ (Rottweil) της Γερμανίας και πρόκειται για πολύ ευφυή, ανθεκτική και αρχαία ράτσα. Έχει αυτοπεποίθηση, λαιμαργία, διαθέτει την έμφυτη επιθυμία της προστασίας του χώρου και της οικογένειας, είναι αξιόπιστο σκυλί και ροχαλίζει.

Η ιστορία του θηλαστικού ξεκινάει από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όμως σε άλλη χρονική περίοδο υπήρξαν ‘πρωταγωνιστές’ όταν τα δυνατά σκυλιά προστάτευαν τα κοπάδια με πρόβατα και βοοειδή, όπως και τους αγοραστές-πωλητές από τους ληστές στο κέντρο κτηνοτροφικού εμπορίου και χωρίου Rottweil της Ν.Γερμανίας, κατά το Μεσαίωνα. Στον 20^ο αιώνα, το 1935 η ράτσα αναγνωρίστηκε επίσημα από το American Kennel Club και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η δημοτικότητα του ροτβάϊλερ εκτινάχθηκε στην υψηλότερη όλων των εποχών.

Πηγή: Wikipedia

Επιμέλεια-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Κοινωνικότης

    «Ένα από τα χαρακτηριστικώτερα γνωρίσματα του ουσιαστικού της κοινωνικότητας είναι η ευγένεια η οποία δεν αποτελεί μία εξωτερική μόνον επίδειξη μειδιαμάτων και τυπικής, επιτηδευμένης εν πολλοίς, άψογης και πολιτισμένης συμπεριφοράς», λένε οι Πατέρες της εκκλησίας μας. «Η ευγένεια αποτελεί έκφραση εσωτερικού βιώματος, εκπορευομένη αβίαστα και φυσικά ως πνοή ζωής από τον χαριτωμένο άνθρωπο του Θεού, η οποία ευωδιάζει, χαροποιεί, κατανύσσει, αναπαύει και παραδειγματίζει τους πάντες».

    Η εικόνα της φωτογραφίας μας δικαιολογεί την παρουσία της ‘δίκην αντιθέσεως’, καθώς τα δεδομένα των ανθρωπίνων σχέσων είναι διαφορετικά, στη μακρινή Υεμένη. Οι ‘κανόνες’ της Δύσης όμως, που προϋποθέτουν την πολιτισμένη ψυχή, που βρίσκονται; Σε πολλές των περιπτώσεων, μεταξύ μας, η ευγένεια το ‘σκάει’ σαν τρομαγμένο πουλί (συκοφαντείται κιόλας), ‘ξημερώνει’ η βία κι επικρατεί το χάος. Η πλήρης αντικοινωνικότης. Με ‘φουσκωμένο’ εγώ δεν υπάρχει επικοινωνία. Ξεκινάμε από εμάς.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας