Ανηφόρα

    Στα πρώτα πέντε σκαλοπάτια, μου ‘κόβονται’ τα πόδια. Είναι ψηλές οι πέτρες. Βλέπω στην άκρη το φως ή το χάος…! Διστάζω, και σταματώ ν’ανεβαίνω. Φοβάμαι μην απογοητευθώ. Όμως, γιατί (πάντα) απαιτώ από την θέα την αποζημίωση; Μήπως, βαθιά μέσα μου θεωρώ (η μουρλή) πως το σύμπαν μου χρωστάει κάτι;

Τέτοιες και λοιπές παράταιρες σκέψεις τιτιβίζουν στο ξανθό μυαλό μου κάτω από τη σκιά ενός ναού, στην Ινδονησία.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας