Ανηφόρα
Στα πρώτα πέντε σκαλοπάτια, μου ‘κόβονται’
τα πόδια. Είναι ψηλές οι πέτρες. Βλέπω στην άκρη το φως ή το χάος…! Διστάζω,
και σταματώ ν’ανεβαίνω. Φοβάμαι μην απογοητευθώ. Όμως, γιατί (πάντα) απαιτώ από
την θέα την αποζημίωση; Μήπως, βαθιά μέσα μου θεωρώ (η μουρλή) πως το σύμπαν
μου χρωστάει κάτι;
Τέτοιες και λοιπές
παράταιρες σκέψεις τιτιβίζουν στο ξανθό μυαλό μου κάτω από τη σκιά ενός ναού,
στην Ινδονησία.
Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος
Καββαδίας