PABLO PICASSO









  ΓΚΕΡΝΙΚΑ (φωτ. αρχείου)

     Ιδιοφυής, περίπλοκος, χαρισματικός, παρορμητικός, με μια απόλυτη και μοναδική απλότητα!! Πρόδρομος κι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της ζωγραφικής του 20ου αιώνα. 
   

 Κείμενο-Φωτ. Πέγκυ Μαζαράκη (Μουσείο ΜΟΜΑ N.YORK)

    Ο  Πικάσο  γεννήθηκε  στις 25 Οκτωβρίου του 1881. Άρχισε να ζωγραφίζει από παιδί και σε ηλικία 14 ετών μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών Βαρκελώνης, όπου δίδασκε εκεί ο πατέρας του!   Αν και η ακαδημαϊκή του κατάρτιση ήταν περιορισμένη, συνολικά παρακολούθησε ένα χρόνο και το 1897 απέσπασε  το χρυσό βραβείο.

Πολλοί πρωτοποριακοί καλλιτέχνες της εποχής επέδρασαν στην διαμόρφωση και εξέλιξή του.

    Το 1904 μετακόμισε στο Παρίσι όπου ζούσε σε ένα σπίτι συντροφιά με σκύλους, γάτες, μαϊμούδες, μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο ακαταστασίας. Τότε γνωρίστηκε με διάσημους καλλιτέχνες, όπως ο Ματίς και  ο Μιρό.

Από το   1912 έως το 1914 τα έργα του γίνονταν όλο και πιο γνωστά με την βοήθεια της προστάτιδάς του, της αμερικανίδας συγγραφέως Γερτρούδης Στάιν.

    Συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις όπως Μονάχου, Κολωνίας & Βερολίνου. Οι χαρακτηριστικοί κυβιστικοί του πίνακες απέσπασαν τις καλύτερες κριτικές, άνοιξαν, δε, το δρόμο στο καινούργιο, το πρωτοπόρο και το τολμηρό….

Χρησιμοποίησε το λάδι, το παστέλ, το κάρβουνο, το μολύβι και το μελάνι. Απέδωσε σύνθετες σκηνές ως απλές γεωμετρικές μορφές στα έργα του Κυβισμού, αλλά δημιούργησε  και ρεαλιστικά πορτραίτα. Πολλοί έγκυροι κριτικοί ήθελαν να τον κατατάξουν και να πιστεύουν ότι η δημιουργία του ήταν επηρεασμένη από την πρωτόγονη αφρικανική τέχνη. Υποστήριξαν ότι οι κυβιστικές του φιγούρες, που χαρακτήρισαν την δυτική τέχνη του 20^ου αιώνα είχαν επιρροή από τα μυστηριώδη καλλιτεχνικά ένστικτα της εξωτικής Αφρικής. Ο Πικάσο δεν έδινε ποτέ εξηγήσεις, αντιθέτως καλλιεργούσε «παρεξηγήσεις».  Ήξερε ότι οι λογικές εξηγήσεις κάνουν κακό στους θρύλους….

    Η συνεχής εναλλαγή του σε φίλους, γυναίκες, σπίτια, κατοικίδια ζώα ήταν πηγή έμπνευσης και ξορκισμού της μανιέρας.

    Το μότο του «να ριψοκινδυνεύεις, να μαθαίνεις να ζεις, να μην βαριέσαι για να μην γίνεις βαρετός……»

    Οι γυναίκες του και ερωμένες του σχεδόν όλες ‘κάηκαν’ μέσα στο καυτό ανεξάντλητο απαιτητικό του πάθος. 

    Το έργο του Πικάσο λόγω της ποικιλομορφίας αλλά και της χρονικής έκτασης,  χωρίζεται σε διαφορετικές περιόδους. Οι κυριότερες από αυτές είναι:

Μπλε ή Γαλάζια περίοδος (1901-1904): Οι πίνακες του χαρακτηρίζονται από το μπλε χρώμα ή αποχρώσεις του και συμβολίζουν μία συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο της ζωής του.

Απεικονίζονται ακροβάτες, αρλεκίνοι, πόρνες, επαίτες και καλλιτέχνες. Πίνακες που ολοκληρώθηκαν κυρίως στο Παρίσι και είναι περισσότερο επηρεασμένοι από την ισπανική ζωγραφική.

Ροζ  περίοδος (1905-1907): Σε αυτούς τους πίνακες  κυριαρχούν οι γήινοι τόνοι. Χαρακτηρίζονται συχνά  λυρικοί και εύθυμοι. Θεωρείται η περίοδος, όπου ο Πικάσο επηρεάστηκε περισσότερο από την γαλλική ζωγραφική.

 Αναλυτικός κυβισμός (1907-1912): Είναι η τεχνοτροπία που ανέπτυξε ο ίδιος ο Πικάσο μαζί με τον Μπράκ .

Συνθετικός κυβισμός (1912-1915): Η περίοδος κατά την οποία ο Πικάσο και ο Μπρακ εξέλιξαν την κυβιστική οπτική, χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ. Ο Πικάσο με τον Μπράκ ήταν συνδεδεμένοι σχεδόν 8 χρόνια.

    Οι επόμενες περίοδοι στο έργο του Πικάσο περιλαμβάνουν μια στροφή του σε περισσότερο κλασικές μορφές και ένα μεσογειακό πνεύμα (1916-1924), την αλληλεπίδρασή του με το υπερρεαλιστικό κίνημα στα μέσα της δεκαετίας του 1920,  την ενασχόλησή του με την γλυπτική (από τα τέλη της δεκαετίας του 1920) καθώς και το έργο που πραγματοποίησε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

    Ο Πάμπλο Πικάσο θεωρούσε ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να ζωγραφίζει συνέχεια, για να μπορεί να θεωρηθεί αληθινός καλλιτέχνης. Εργάστηκε, επίσης, με μικρά κεραμικά και χάλκινα γλυπτά ενώ έγραψε  και ποιήματα, όπου  εξέφρασε  την σχέση του με τον υπερρεαλισμό. Ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν και ως ποιητής, λέγοντας, "Είμαι κι εγώ ένας ποιητής". Ξεκίνησε τη συγγραφή τους το 1934 και συλλογές αυτών δημοσιεύτηκαν, αργότερα, στα περιοδικά Cahiers d' Art (Τετράδια τέχνης) και La Caceta de Arte.

   Άφησε σχεδόν 1900 πίνακες, 3.200 κεραμικά, 7.000 σχέδια και 3.000  χαρακτικά.

    Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 8 Απριλίου 1973, ήταν 92 ετών. Τάφηκε στη Γαλλία δίπλα στην σύζυγο του Ζακλίν στον κήπο του κάστρου Βωβενάργκ, που του ανήκε.

    Στις  4 Μαΐου 2004,  ο πίνακας Garçon à la pipe πωλήθηκε έναντι 104 εκατομμυρίων δολαρίων, σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s.