Μπαίνοντας στον χειμώνα και φέροντας του εαυτού μου τα λοιπά, ρίχνω ματιές στην ευθεία των βημάτων μου κι ευτυχώς, κοιτώ τον ορίζοντα. Βλέπω το όνειρο συνεχώς ν’απομακρύνεται, όμως υπάρχει η επαφή. Και η ησυχία. Από ΄κει ξεσπά η ένταση της θύμισης, και Νταν! Χτυπάει την καρδιά.
Απανωτά λάθη, αδικίες και σε μένα, χάλια επιλογές, τα κέρατά μου…(με το συμπάθειο). Γονατίζω, και τα παίρνω όλα επάνω μου. Θα’ταν μεμψιμοιρία και σαφώς βολικό το ‘ξεφόρτωμα’ στους άλλους… Όμως, αναλύστε μου και τον τρόπο του γίγνεσθαι… Κανείς, με την πλήρη έννοια άνθρωπος, δεν είπε πως η ζωή πρέπει να είναι δύσκολη (φρικτή, κόλαση κλπ.), όλοι λέμε ότι είναι ωραία αλλά το χειριστήκαμε ανάποδα, τα εύκολα-δύσκολα, αποδεικνύοντας την νοημοσύνη μας.
Ξεφεύγω. Η μετάνοια και μετά η γαλήνη, με σηκώνουν απ’τα γόνατα… Λίγα φτεράκια ξεπηδούν στα άκρα του κάρου με τα ‘κομμάτια’ μου που σέρνω -επιτέλους!- πίσω από εμένα και την πορεία ολίγον στιβαρά ελαφρύτερη… Συνεχίζω.
Κείμενο: Ασπασία Μπέτα Φωτ. Νίκος Καββαδίας
Επιμέλεια: Θάνος Ευθύμερος
