Απορία
Στη Νοτιοανατολική Ασία και στο περίκλειστο Λάος το
παιδί, τόσο μικρό ίσαμε τη ρίζα του μεγάλου δένδρου, στέκεται ορθό κι
αναρωτιέται για τη ζωή. Δίχως σχήμα λόγου, στην πρώτη ημέρα εμφάνισής μας στον
κόσμο γεννιέται και όλη η γνώση του, ασχέτως στην πορεία μας αν
ελαχιστοποιείται η ορατότητα ένεκα της κρίσης του μυαλού, κυρίως. Το μικρούλι
λοιπόν, ασυνείδητα σκέφτεται το δρόμο του… «Θα τον διαβώ; Θα γίνω άνθρωπος; Θα
αγαπήσω; Τι΄ναι τούτες οι τρικλοποδιές; Θα΄χω δικαίωμα στην πραγματική ανάγκη;
Θα μπορώ να ελπίζω; Πως γινήκατε έτσι, μωρέ;»
Ταπεινό και με την λήψη του γίγνεσθαι αφήνει τον
φωτογράφο στο έργο του, ενώ αποχωρώντας δεν ρίχνει καν ματιά πίσω του.
Προχωράει προς το σπίτι του με τον στίχο-ευχή (Γλάρος Ιωνάθαν) για τη στράτα
του:
«Θα πετάξουμε παντού, έχω θύελλα στο νου,
αστραπή μες στην
καρδιά μου, ουρανό στα όνειρά μου».
Κείμενο:
Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας
