Στρουθοκάμηλος

Ο ψιλόλιγνος-μακρύδρομος λαιμός της στηρίζει το μικροσκοπικό κεφάλι καθώς τα μεγάλα μάτια της με διαπερνούν με το βλέμμα και με καθηλώνουν στην πρωτόγνωρη και συγκινητική εικόνα του τεράστιου πουλιού. Κι αυτό το ζώο (όπως όλα τα ζώα) οσμίζεται τον φόβο ή διαισθάνεται την καλή προαίρεση (της υποβόσκουσας) καθώς ανταποδίδει την συμπάθεια με ένα φιλάκι ραμφωτό! Ένοιωσα την στιγμή μου να κλονίζεται με τούτη την ‘απλοχεριά’ της φύσης, σ’ αυτό το ρεπορτάζ της περιοχής Λαυρίου όπου εκτρέφοντο (;) κάποιοι-αρκετοί στρουθοκάμηλοι.

Κείμενο-Φωτ. Ασπασία Μπέτα

Φαντασία

ΤΕΤΑΡΤΗ 15-11-2017

        Παρατηρώντας ένα ντοκυμαντέρ για την φύση στην καλή ΕΡΤ 2, το μυαλό μου (;) πήγε παρά ‘κει και είδε την ματαιότητα όλων μας και πως την έχουμε ‘πατήσει’. Αντί να ζούμε σε απλές σκηνές, να καλλιεργούμε την γη προστατεύοντας τα ζώα (πλην της βρώσης), να εξελίσσουμε εαυτόν αγαπώντας ο ένας τον άλλον, σ’αυτήν την μια σταλιά ζωή που μας προσφέρεται… Φανταστικός κόσμος στους κήπους της Εδέμ! Θα ‘όπλιζε’, κατόπιν, με διαμαντάκια τα φτερά μας…

Αντ’ αυτού λοιπόν, σκοτώνουμε, αφανίζουμε, βουτάμε περιουσίες-χώρες ο ένας του άλλου, βουτηγμένοι στην λάσπη δεν σκεφτόμαστε καν, πως δεν παίρνουμε τίποτε μαζί μας… Με φίλο το τσιμέντο κι εχθρό το ίδιο μας το DNA, την φύση, δεν έχουμε και πολλές ελπίδες…

Και μην κοιτάμε προς τον Άρη… Άστα.

Κείμενο: Ασπασία Μπέτα – Φωτ. Νίκος Καββαδίας